Löiebändiger. 

Geschichte, Idee und Wortbild von Markus Staub.  

Es isch e wunderbare spätsummerliche Abe gsi. D Sunne het nomou aui gwermt wo i de Garteschtüel vum Restaurant gsässe sy. Die liechti autentischi Musig het no zu der augägewärtige gute Schtimmig bytreit.

Hans Schafroth isch mit sire Frou ou dert im Garte gsässe und wartet uf es feins Nachtässe. Wärend em warte isch em Hans ufgfaue, dass ou eine vu sine Kochschuel Schüeler us der 7b, da isch mit der Familie. Är grüesst em Ruedi und em Räscht vu der Familie zue. Es liechts Lächle geit über sis Gsicht. De meint är zu sire Frou: «Hesch se gseh? Hungerbüelers sy ou da. Do meint me, die Familie heigi chum Gäut für ds

Zmittag. Und jetze hocke si i däm feine Restaurant. So git sich ömu der Ruedi. Do chunt me sich aus Lehrer fasch blöd vor. Und Ruedi lächled ou, steit näbeusse i der Klass und isch nume mittuguet.»

«Es cha sich nid jede so guet füreschteue wie du. Mäng eine isch haut bescheide mit däm wo är het. Das isch ou nid unbedingt schlächt.» seit sini Frou derzue.

«Jetz due nid so. Wenn Ruedi sich so beschämt oder ömu bescheide und näbäusse git, de zeigt das doch, dass deheime nid auses nume Zuckerschläcke isch!»

«Zuckerschläcke heisst nid, dass es mues armselig sy. Es cha ou verschidenes nid ganz rund loufe. Der

Hungerbüeler het sich villich irgendwo überlüpft. Jetzt müesse si das wider in Ordnig bringe. Das chönntisch du ja usefinge, Hans, du hesch ja gueti Beziehige.»

«Es chönnti ou bim Betrib lige wo Ruedi schaffed. Me seit wou es sigi aues guet dert im Löie. Ig weiss es

ou nume vum ghöre. Bi no nie dinne gsi. Eh, guet, lömer das.» meint Schafroth beschwichtigend und abwehrend. Für chli vu däm Thema abzlänke, wüu sini Frou scho wider rächt gha het, luegt är no die Geböid aa, wo da imene aute Schtil häräboued worde sy. Die Decher vu däm Huus näbädra, wo dinne ds

Restaurant und d Chuchi isch, gseht ou richtig Stilgerächt us. Haubrundi Ziegle vu obe ufgreied bis unge. Schön ei Zile näbä der angere. Und am ungerschte haubrunde Ziegu isch e chlini Deckblatte abrocht. E hübsche Abschluss. Uf däm Deckblättli isch e Löi drufdruckt.

Nach lengerem seit är zu sire Frou: «Hesch gseh, die Löie aus Abschluss vu de Ziegu. So öppis chäm de üsne Dachdecker ou nie i Sinn.»

D Frou luegt das Dach mit de Abschlüss aa und seit de: «Üser Decher sy ou nid so rund. Aber me chönnti ou so öppis dra mache. Aber hesch gseh? Do fähle es paar so Löie.»

Grad i däm Momänt chunt der Chäuner mit em Blöckli für d Bschtellig a Tisch und seit de unufgforderet zu ihre: «Die Löie sy ungerwägs. Jedes Mou, wenn öpper chräftig Hiuf brucht, wüu si säuber nid z Gang chöme, de gö die Löie go häufe. Nächär, wenn die Pärson wider säuber cha würke, chöme die Löie zrügg as Dach.» Der Chäuner het das so lut gseit, dass es aui Umligende ou hei chönne ghöre.

Lehrer Schafroth luegt der Chäuner unglöibig aa und seit: «Das isch wou Chabis, was dir hie verzeued. Das isch doch gar nid müglich!»

Der Chäuner druf: «Momou, das isch eso! Ig kennes us eigeter Erfahrig!» und de: «So. Guet. Was heit dir wöue bschteue?» Schafroths gäbe aa was si möchte ässe.

Am angere Tisch isch em Ruedi Hungerbühler die Sach mit de Löie wo der Chäuner verzeut het, ou guet is Ohr inecho und de nümme me us em Chopf. Är het sich gseit, dass das e wundervoui Sach sigi. Grad weme in Not chömi, cha me de Löie rüefe und mit Sicherheit wärde die eim vor däm drohende Ungemach rette. Das füelt sich für ihn aa, wie es Wunder. Derzue isch ihm, wenn de Gott scho nid cha häufe, wüu är angerwytig beschäftiget isch, de hiuft de sicher der Löi. Das isch herrlich, das phaute ig

für mi.

Dass der Ruedi die Begäbeheit vu de Löie für sich mues phaute, isch ihm sofort klar gsi. Siner Eutere hei no nie vu so öppisem gredet. De isch es nid guet, das eso azschpräche. Der Lehrer het me ja ghört, was är über das dänkt. Und siner Mitschüeler würde ihn sicherlich uslache, so wie si das sehr oft süsch ou tüe. Im Betrieb isch es ou nid angers. So blibt die Gschicht um d Löie jetz sini.

I der Schuel isch der Ruedi vum nächschte Mou aa mit emene liecht verschmitzte Lächle derhärcho. Är het gwüsst, dass die Löie ihm wärde bystaa wenn es nötig isch. Das het ihm viu Chraft und ou Zueversicht und Säubschtvertroue gä.

A däm Tag het Lehrer Schafroth die Anekdote vu de Löie am Dach vum stilgrächte Restaurant i der

Klass verzeut. Är het ke Hehl drus gmacht, dass ihm die Gedanke vum Chäuner, woner verzeut het überhoupt nid beydrukt hei. Ender z Gägeteu. Das sigi doch Chinderchram und bringi eim ou nid wyter. Luegt de zu Ruedi und meint: «Gäu Ruedi! Du hesches ja ou ghört.» Ruedi het mit ememne eifache «Ja!» gantwortet. Es isch ihm nid drum gsi, sini Meinig derzue kund z tue. Die phautet är würklich für sich.

D Klass het nid bsungers druf reagiert. Es isch sozägä a ihne abpralled.

Es paar Wuche später, der Ruedi het scho fasch nümme a die Löie dänkt, wüu är nie so in Bedrängnis cho isch, dass är se brucht oder grüeft hätti, isch d Kochschuelreis vor der Türe gschtange. E Schuelreis wo no sötti id Annalen ygo. Aber dodervo de später. Zersch isch es mit em Zug is Oberland gange. E Region wo nid aui guet kennt hei. Villich öppe vum Schifahre. Aber süsch nid. I dere schöne Gägend isch de Wandere agseit. Dür Wäuder und vile grüene Matte. Es het ou no vili Chüe und Guschti dert gha, wo gweidet und gsümmeret hei. Die Aupemiuch isch bekömmlich und git de guete Chäs. Leider hei

die Lehrlinge das nid dörfe probiere, derzue het der Lehrer Schafroth kei Sinn gha. Vu ihm us gseh isch der Chäs deheime im Täuer immer besser aus süsch amene Ort.

Die Wanderig isch ziemlich stiu vor sich härä gange. Kene vu de Schüeler het sich dranne chönne ergeuschtere. Nid emou richtig fröie. Immer go wandere. Dass em Schafroth nüt gschiders für e Kochschuelreis i Sinn chunt. Do gubs doch angeri Orte, wo viu interessanter wäre. Mou e rächt grossi Chuchi go aluege, wie zum Bispiu d Chuchi vum Flugplatz in Züri-Kloten. Aber äbä, der Schafroth hets gsei, so machtme das. Ohni z mule.

Auso. Die Wanderig isch bis am Mittag so wyter gange. Das imene Waudschtück mit Liechtig, wo de wunderbari Ussicht isch gsi. Ig weiss nid wie mänge vu de Kochawärter-Inne sich a dere Ussicht hei chönne fröie. Denno het me uf dere Liechtig es Füür gmacht, für die Cervelats und so chönne z brötle. Ömu, wär het wäue. Näbscht au dene chline Würscht isch der Ruedi am sis Zmittag uspacke si. Öppis wo süsch niemer het gha. Sini Mueter het ihm e Bratwurscht i Bletterteig ygroued und bache, so dass

är se nume no am Füür het müesse werme. Ou we die angere Kollege-Inne am Ruedi nid viu hei chönne abgwinne, hei ne doch mänge jetzte benidet. So öppis feins hätti de bi ihne scho niemer z schtand bracht. De no für ne Kochschuelreis. Und sichtlich het das der Ruedi gnosse. Mit sire Tomate und de em Öpfu hingedry, isch ihm richtig wou gsi. Das het me dütlich gseh.

Nach däm odentliche schnabuliere, isch me no mit Bäuele uf dere Liechtig beschäftiged gsi. Zminscht

das het de bi de Giele wieder es fröidigs Gsicht möge mache.

Derna isch d Wanderig wyter gange. Was es am Vormittag aues isch ufegange bis zu dere Liechtig im Waud, hets jetzte wider müesse abe go. Das isch ja klar. Abeloufe geit für mängs ringer, aus ufwärts gah. Zungerscht isch e mittlere Fluss zum überquere gsi. Nächär isch es fasch gradus wytergange bis zur nächschte Bahnschtation, wo der Heiwäg us em Oberland agschtange isch. So hets Lehrer Schafroth sire

Schuelklass nach der Mittagspouse verzeut.

Dä Abschtig bis zum mittlere Fluss isch agnäm verloufe. D Schtimmig isch ghobener gsi und vili hets wunger gno, wie me de über dä Fluss söu cho. Das het der Lehrer no nid verrate. Ou niemer het dä Flussübergang kennt. Drum isch es nid weniger erschtunlich gsi, dass aui, wo si am Flüssli acho sy, grossi Ouge gmacht hei. Das wo si hie vor Ouge hei, isch einisch e Houzbrügg gsi. Besser gseit, e Schtäg mit Brätter, wo uf Armhöchi zwöi Seili gschpanned sy gsi, für sich dranne z häbä. Das was aber vu däm auem

übrig gsi isch, das sy es spärlichs Hämpfeli Brättli, wo da und dert no chli a de Seili ghanged sy. Eifach so isch me do nümme über echo. Das wäri viu z gfährlich gsi. Ou ungedüre dür die fliessende Wassermasse het me nid chönne, es wäri wou viu z töif gsi. Und nächär aui nass.

Me gseht wie Lehrer Schafroth der Chopf lat la hange. Är weiss, är isch Schuld. Hätti är nume die Exkursion mou amene Sunntig mit der Frou abgloufe, de wäri das nid passiert. De hätti är jetzte e Auternative für das Malheur.

Die meischte vu sine Schüeler sy inzwüsche abghocked und warte uf ene Lösig. Die wird de der Lehrer scho bringe. Dä weiss ja süsch ou aues besser. Aber nei, do tuet sich lenger nüt. Nume Ruedi schteit vor dere Brügg, besser gseit vor däm Schärbehufe, däm Brättersalat. Ruedi isch es plötzlich ganz chribelig und är weiss, jetze isch der Momänt. Chert sich um und rüeft: «chömed mir noche, Schritt für Schritt, genau wie ig.»

Niemer bewegt sich. Was wot dä scho. Dä cha ja nüt. De rüeft Ruedi no mou z Gliche und macht der erschti Schritt uf die lotterige Läde härä. Schön Schritt um Schritt. Derzue hautet är sich a däm Seili wo uf dere Syte no ganz isch. Derby chunt är doch ganz guet vorwärz. Zwar sehr süferli und mit sorgfäutige

Schritte, aber es geit vürschi.

Inzwüsche sy aui wieder uf de Bei, luege am Ruedi noche, mit viu Angscht i de Gsichter. Chame de em Ruedi vertroue? Macht dä das richtig? Het doch süsch no nie öppis ds Stand bracht. Sie luege, ungläubig zwar, aber denno, die Erschte chöme em Ruedi noche. Schritt für Schritt. Sorgfäutig wie Ruedi wyter und vürschi. Zletzscht isch der Ungläubigscht vu aune dranne, der Lehrer Schafroth, die waggelndi Brügg, die

haube Läde, die abrochne Brätter z überquere. Ganz langsam. Är het richtig Schiss. Für sich muess är das zuegä. Aber es funktionniert. Eis nach em angere chunt unbeschadet dänä, am angere Ufer, aa. Zforderscht schteit Ruedi und git jedem d Hand für über die letzte Brätter z häufe. Die säbe sy doch bsungers morsch und verbroche und müesse ganz vorsichtig begange wärde. Ou am Lehrer git

Ruedi d Hand und lächled wüssend derby.

Aui sy scho wider am Sitze und ihres Härz beruhige. So öppis hätte si de scho nid dänkt uf ere

Kochschuelreis.

De froged eine us der Klass: «Ruedi! Super gmacht! Wie hesch das fertigbracht? Süsch bringsch ou nid viu härä!»

Ruedi lächled wüssend, luegt aui mou verschmitzt aa, bsungers der Lehrer und seit ruhig: «Di stilächte Löie hei mir ghulfe!»

Das isch jetz zfiu gsi. Di Meischte Gschpänli hei zersch müesse überlege, sy aber gli druf cho. Der Lehrer

het doch öppis verzeut. Und dä, ganz hinge, het sich gschämed bis i Bode ine.